Yalnızlığı çok seversek,bir gün o da çekip gider mi?

Tutunanların anlamayacağı,reddedeceği türden bir roman

Oğuz ATAY - TUTUNAMAYANLAR

Oğuz ATAY'ın ilk kitabıdır. TRT roman ödülünü bu kitap ile almıştır. 

En sevdiğim kitaplardan birisi. Genel bir olay örgüsü yok yani bu kitabı okumaya karar verirseniz bir heyecan ya da merak beklemeyin. Ama mutlaka okuyun. Kitap ana karakter Turgut ÖZBEN'in en yakın arkadaşı Selim IŞIK'ın intihar etmesiyle başlıyor. Bundan sonra kitapta Turgut ÖZBEN'in yaşadığı üzüntü sonrasını anlatıyor. Sürekli iç sesiyle konuşuyor ve ona OLRİC adını veriyor. Haketmediğini düşündüğü olayları,yanlızlığını,nasıl tutunamadığını olric ile konuşarak öyle güzel anlatıyor ki okuyan her insan bir nebzede olsa kendini buluyor bu kitapta. Oğuz ATAY mükemmel bir dil kullanıyor. Öyle farklı ve zekice yorumluyor ki sürekli okumak istiyorsun. 

 Kitap başlarken yazarın trende Turgut ÖZBEN ile tanışmasından ve Turgut ÖZBEN'İN kendisine mektup bırakılmasından bahsediyor. Mektup Turgut ÖZBEN tarafından bırakılmıştı. Mektupta kendisinin kaybolmuş bir insan olduğunu belirtiyor ve dünyaya yazarımız aracılığıyla,yazılmasında birçok insanın payı olan bir 'eser' gönderdiğini söylüyordu. Kitapta olayın gerçek olduğu belirtilirken yayımlayıcı bunun gerçek olmadığını vurgulamıştır. Kitapta geçen köyler,kasabalar,karakterler araştırılmış ve gerçekle bir alaka bulamamışlardır. 

Şimdi kitaptan alıntılara göz atalım

"-Kalmak mı gitmek mi daha zor olric?

-Kalmak efendimiz. Kim kaldı ki"

-Olric,bana edilgen bir kelime söyler misin?

-Emin misiniz?

-Evet olric. Hem de  en yakıcı olanını söyle!

-Silinmek efendimiz,yeterince edilgen mi?

-Fazlasıyla edilgen.

-Elimde olmayan şeyler var olric

-Nedir efendimiz?

-Elleri olric elleri...

-Daha keç kez ıskalayacağız hayatı olric?

-Oklarımız bitene kadar efendimiz.

-Bazen yok olmak hiç olmaktan iyidir olric!

-Yok mu olalım efendimiz?

-Varmıyız ki olric!

-Biliyor musun olric, benim bir çok dostum var.

-Görüyorum efendimiz,hepsinin sırtınızda izleri var.

-Yüreğimizde sevgili diye taşıyabileceğimizi neden sırtımızda kambur diye taşımak zorunda kalıyoruz olric?

-Herkes yerini bilseydi hayat kimseye yük olmazdı efendimiz.

-Susalım mı olric?

-Konuşsanız ne değişecek efendim.

-Hiçbir şey olric

-Susalım bir kez daha efendimiz

-Cam kırıkları gibidir bazen kelimeler olric! Ağzına dolar insanın. Sussan, acıtır;konuşsan, kanatır. Susalım bir kez daha olric.

-Geldin mi olric?

-Geldim efendimiz.

-Gene başbaşayız,gene yalnız.

-Siz istediniz.

-Biliyor musun olric? Artık yalnızlığı bile çok seviyorum. Sırf onun eseri diye.

-Can çekişmek nasıl bir şey bilir misin olric?

-Hayır efendimiz,nasıl bir şey?

-Ona söyleyeceğin o kadar çok şey varken,susmaktır olric.

-Gel bir kez daha ağlayalım olric.Yaşanmışlara,yaşanmamışlara bir de hiç yaşanamayacaklara.

-Ve ben olric düşmeseydim düşlerimin sırtından zaten inecektim.

Bugünlükte bu kadar umarım keyif alırsınız.